Dag 07 (20) Avaiázere - Rabaçal / Goniometrie

Vandaag vroeg opgestaan en dat is lekker als je dan om 06:30 weggaat en om 08:30 al 10 km hebt staan. 11:00 uur al snel 20 en ga zo maar door... Als je ontbijt neemt ben je niet voor 08:30 weg en dan schuift de hele dag zo maar 2 uur door. Niet geschikt voor langslapers en avond mensen, mij bevalt het wel. Al voor 14:00 op bestemming en toch weer 30,9. Op de een of andere manier lijkt de dag veel sneller te gaan. Ging lekker vandaag.

Dan verbaas is me onderweg toch weer dat er zich onder de Perigrinos toch ook gewoon vandalen bevinden. Zeker zo'n origineel Caminho de Santiago tegeltje met routepijl is een leuk souvenir maar om die dan dus maar uit die paaltjes te slopen... Ze zijn zeker nog niet in Santiago geweest want dat is gewoon een commercieel circus rond het echt Santiago deel heen. Busladingen dagjesmensen die je natuurlijk bedient met souvernirs in overvloed. Overal waar je kijkt de bekende tegeltjes! Maar ja ik snap het, Made in China en niet origineel dus dan heb je maar één keus... vandalisme. 

In het eerste plaatsje van vandaag staat de kerk open en dat is een kans op een echte kerkstempel. Twee dames zijn de vloer aan het dweilen, één snapt wat ik bedoel en wijst naar de deur achter het altaar (heeft een naam, zullen de kenners zeggen). Mag dat zomaar? Sim, sim.

Er staat een oude man in boeken te bladeren, maar snapt wat ik vraag. Er gaat een laatje open, er komt een stempelkussen uit een doosje en een stempel uit een zakje.

Wordt vast niet vaak gebruikt want hij drukt het stempeltje heel lang op het kussentje en vervolgens nog veel langer in mijn boekje... stempeltje omhoog en het resultaat is een nauwelijks leesbaar zwart rondje (((-; Geeft niet, datum erbij en Obrigado. De blik van het mannetje was al grappig genoeg.

In Ansião krioelt het opeens wel van de Peregrinos. In de Pastelleria (even koffie met wat eten) zit een groep van zes mannen. Zeg maar jonge mannen van mijn leeftijd. Nou is dat hier gebruikelijk, maar deze types zijn aanwezig en geen lokalen, meer types uit het stadse bedrijfsleven met fancy outdoor jasjes, ik blend dus moeiteloos in (-; Even later onderweg is het dus inderdaad een groep vrienden Perigrinos die me luidruchtig groeten. Er zwerven er nog een paar, maar het rare is altijd weer... je ziet ze niet meer terug. Toch een ander schema, geen Brierley.

De route gaat langs de weg en dan weer door het achterland met veel onverhard en keien paadjes. Op een van die paadjes komt er een soort hippie meisje tegemoet lopen. Je kent dan wel zo'n wijde kleurige broek en op slippers... van die gewone teenslippers. Hoe die je dat?! Ze keek niet happy dus ook voor een hippie is niet alles heppiedepeppie denk ik.

Tegemoet lopen betekent overigens dat ze naar Fatima loopt. Nu, na de splitsing zie je steeds twee pijlen in tegenovergestelde richting. Naar Santiago (noord) en van Santiago naar Fatima (zuid).

Lekker vroeg weg, lekker vroeg in Rabaçal met toch weer die nare 30+. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik de route vandaag een beetje in mijn eigen voordeel heb aangepast. De kortste afstand tussen twee punten is een rechte lijn. Die rechte lijn was er een groot stuk maar de Caminho gaat telkens slingerend, stukje weg, overstekken, achterlangs, stukje weg, enz. Even praktisch, als we die slinger uitstrekken stopt de teller straks weer op 35+ en daar heb ik geen zin in, dus gewoon recht zo die gaat op het doel af met als resulaat 30,9.

Deze had ik zien aankomen, in Rabaçal is alleen een Albergue... jakkes. Ik zag nog wel iets pension achtigs met hotel symbooltjes, het was open maar geen mens te bekennen. Beetje vreemd verlaten, laat maar... we gaan naar de Albergue. Keurig netjes maar het blijft een Albergue (((-; Nou ja, diegenen die 2016 gelezen hebben weten waarom ik daar een pesthekkel aan heb... Snel douchen in de enige grote badkamer, de campingdouches (hoe netjes ook) laat ik lekker voor wat het is. Camperen... wat is daar leuk aan (((-; Het is nu 18:00 uur en de stappelbedden zijn gevuld met een vrouw, een oudere man en een vader en zoon uit Engeland. Iedereen ligt uit te rusten en met Los Telefonos te spelen. Als dat zo blijft, valt het mee.

Je hoort morgen wel hoe erg, of hoe erg het slapen meeviel. Ik ga in inder geval weer vroeg weg.

Vandaag was een mijlpaal trouwens... Dag 7 gehad, nog 6 te gaan en in km dik over de helft. Na Coimbra, de laatste 30 een paar kortere dagen. Kijk er naar uit... en die allerlaatste dag met 35+ neem ik op de koop toe met de haven in zicht... nu op naar Coimbra.