Dag 06 (19) Tomar - Alvaiázere / Compeed

To compete... Nee Compeed!

Geniaal spul, een superblarenpleister en dat is geen commercieel praatje, het werkt echt. 

Ik had door een krijgertje ontdekt dat het werkt en dus langs het Kruidvat voor een paar doosjes.

Het is een soort gelpleister die de blaar afdekt, dagen lang blijft zitten en aan je sok plakt (-; Ik weet niet wat erin zit, maar je kan lopen, wat met een gewone Hansaplast echt niet zo lang gaat.

Vandaag kwam in de ochtend de echte ultieme Caminho ervaring...

Ik loop naar een kerkje om te kijken of ik een stempel kan scoren, leuker dan alleen hotel stempels. Klein plaatsje en natuurlijk alle deuren potdicht. Op een bankje zit een meisjes met d'r schoenen uit. Ergens in de twintig dus dan moet ik zeker vrouw zeggen?

Hallo, Hallo.

Ik ga even verderop even wat drinken halen in zo'n typisch Zuid-Europees cafeetje met een glazen koelvitrine voor de blikjes en flesjes, een koffiemachine met koffie van Delta, een biertap met bier van Sagres, sigaretten en loterij lootjes. Een paar tafeltjes en een paar aluminium of plastic stoeltjes buiten. Altijd, meestal ouder, volk voor een bakkie of biertje. Je vindt ze altijd in elk dorp vlak bij de kerk. Geen cafeetje, dan is het een uitgestorven gehucht en die zijn er ook zat. Al weet de route af en toe de dorpjes vakkundig te omzeilen )))-;

Maar goed, ik stap naar buiten en daar staat het meisje. Jij bent Nederlands, Ja, dat dacht ik van jou ook al. Wij Hollanders herkennen elkaar overal (-;

Stukje samen lopen? Ja is goed, maar niet tot aan Santiago hoor (-; Altijd even vragen want er zijn ook mensen die dat liever niet hebben. We vonden het allebei wel even gezellig om gewoon even Nederlands te praten en het klikte, anders is het snel weer... Bon Caminho.

Ik noem haar even Sarah, zo heet ze niet maar het is haar verhaal en dat hoeft niet met naam en toenaam op interweb.

Sarah is een leuke blonde Hollandse meid van midden twintig en loopt alleen van Lissabon naar Santiago. Maar dat is niet de eerste keer. Het ging vorig jaar niet zo lekker met familie en met zichzelf en ze had toen besloten de Camino Frances te lopen om er even helemaal uit te zijn.

Eenmaal weer thuis in Utrecht voelde het naar een paar maanden toch weer niet goed en ze besluit het drastisch aan te pakken. Ze zegt baan en huis op, gaat tijdelijk bij broertje wonen en vertrekt naar vrienden in Portugal die daar een sinaasappel plantage hebben. Beetje werken, beetje chillen maar ook dat blijkt na een paar maanden niet het gedroomde leven. Ze besluit nog een Camino te lopen en hoopt dat het inzicht komt wat ze verder wil. Italiaans leren in Italië is een goede kanshebber.

We lopen zeker 15 km samen, waarvan ook nog eens verkeerd (pijltjes niet overal ok in het bosgebied). Als je op een kruizing komt en er staat niets, dan weet je genoeg... iets gemist. De route App is dan eigenlijk onmisbaar want ook met Brierley (ja die) blijft het giswerk, veel te grove kaartjes.

Sarah is blij met de App en gaat ook eens kijken wat er voor de iPhone beschikbaar is.

Kleine omweg brengt ons weer op de route.

De Albergue waar we even wilden stoppen blijkt "Closed Today".Die snappen niet hoe horeca werkt denk ik. Sarah wil toch even een break en dan scheiden onze wegen want Sarah doet het slimmer dan ik... ze neemt de volgende Albergue, gewoon omdat het genoeg is voor vandaag en ik moet zonodig door naar de volgende stop volgens het boekje en die is een km of 7 verder.

Wat zo mooi is aan dit verhaal is dat een jong iemand gewoon durft alles op te geven en op zoek te gaan naar waar ze wel gelukkig van wordt. Respect, want de meeste van ons zijn altijd op zoek naar zekerheid. Ik ben niet anders... gewoon een hele normale aardige Hollandse meid, ik hoop dat ze gaat vinden wat ze zoekt.

Vandaag liep toch weer uit de hand met 34,3. Nu nog twee van dat soort dagen... maar morgen gaan we ruim over de helft. Ik ben die dagelijkse bijna 35 alleen wel een beetje zat... (eigen schuld).